Güzel bir yaz sabahı, Ayı ile Kurt ormanda geziniyorlardı. Ayı tatlı bir kuş sesi duydu ve Kurt'a dedi ki:
— Kurt kardeş, bu tatlı tatlı öten kuşun adı nedir? Kurt bilgisiz ve aptalın tekiydi. Kelimeleri hep biribirleri ile
karıştırıyordu. Ayı'ya şöyle cevap verdi:
— Sorduğun kuş, Kuşlar Kralıdır. Önünde saygı ile eğilmeliyiz.
Ayının sorduğu kuş gerçekte, küçük ama tatlı bir Çalıkuşu idi. Söyledik ya, bizim Kurt aptalın tekiydi. Ona göre, kral ile çalıkuşu arasında fark yoktu.
— Mademki öyle, dedi Ayı, onun sarayını görmeyi çok isterdim. Bak sarayı da işte şurada dalda. Ayı böyle söyledi ve kuşun yuvasına şöyle bir göz attı. Yuvada yumurtadan yeni çıkmış beş minik yavru gagalarını açmış cıvıldaşıyordu.
— Ne acıklı saray! Ne de çirkin yavrular! Kurt, zavallı dostum, sen aklını kaçırdın galiba! Gördüğün bu yuva kuşlar kralının değil, zavallı Çalıkuşunun yuvası. Bu yuvayı, yavruları ile birlikte bir tekmede yere indirirdim. Ama doğrusu, yavrular o kadar çirkin şeyler ki değmez, gidelim.
Ayının bu sözlerini işiten çalıkuşunun yavruları öfkelerinden kıpkırmızı kızardılar. Etraflarında bulunanlara öfkelerini belirtmek için, başlarını sağa sola çevirip durdular. O kadar gürültü patırtı yaptılar ki, çok yakında bulunan anne ve babalan bunu duyunca yuvaya döndü.
Yavrularının acıktığını sanıp, onlara yeşil ve yağlı bir tırtıl uzattılar. Yavruların hepsi birden: "Biz yiyecek şey istemiyoruz. Öcümüz alınıncaya kadar da ağzımıza bir lokma koymayız. Ayı bize hakaret etti. Cezasını çekmeli. Ya da gelip yuvamızın önünde bizden özür dilesin."dediler.
Çalıkuşu gururlu ve hakarete karşı da o derece duyarlı idi. Yavrularını yatıştırdı, ve onlara: "Sakin olun, yavrularım, bu işi düzelteceğim." dedi. Sonra uçup gitti. Ayının ininin üstüne vardı. Kanatlarını çırptı. Koca oğlanın dikkatini çekmek için öttü ve ona dedi ki:
— Yavrularıma neden hakaret ettin? Bunun hesabını vereceksin. Biraz sonra dostlarım yardımıma gelecek. Sen de kendi dostlarını çağır ve savaşa hazır ol.
Böylece savaş ilan edilmişti. Ayı gidip Kurt'a vardı. Ormanın ve ovanın bütün dört ayaklı hayvanlarına tehlikeyi haber vermesini söyledi. Kurt gitti geyiğe, karacaya, tilkiye, sansara, gelinciğe, öküze, ineğe ve diğerlerine haber verdi. Hepsinden daha iyi koşan tavşan haberleşme işini üstüne aldı.
Diğer taraftan, Çalıkuşu da bütün kanatlı hayvanları çağırdı. İrili ufaklı bütün kuşları çağırdıktan başka, bal arılarını, sivrisinekleri ye eşek arılarını da çağırdı. Çahkuşuna saygı duyuyorlardı. Üstelik, dört ayaklı hayvanlarla aralarında eskiden beri bir savaş vardı. Bunun için hepsi gelip savaşa katıldı.
Savaşa başlarken Çalıkuşu, başkomutanlarının kim olacağını öğrenmek amacı ile, birkaç kızböceğini düşman kampına gönderdi. Bu böcekler, yakalanmıyacak kadar yüksekten, her çeyi görecek ve işitecek kadar da alçaktan uçup düşman üzerine gittiler.
Dört ayaklı hayvanlar ordusu büyük bir gürültü ile ilerledi. Yürüyüşlerinden sanki yer gök inliyordu. Bir noktaya gelip durdular. Ayı da aralarında idi. Onun yanında, bütün dostları yarım çember halinde sıralandılar.
Boynuzlu hayvanlar, pençeli hayvanlar, hepsi silahları hazır bekleşiyordu.
Ayı dostlarına korkusuzca savaşmaları için cesaret verici bir konuşma yaptı. Sonra tilkiye dönerek:
— Sevgili Tilki, cesaret ve kurnazlıkta eşsiz dostum benim. Herkes sana güveniyor. Ordumuzun başına geç ve onu zafere ulaştır.
 — Pekala, dedi, Tilki. Bir hücum planı hazırlıyacağım ve ilk önce gidip düşmanın niyetini öğreneceğim. Bulunduğunuz yerde bir süre bekleyin. Hareket zamanı gelince, planı size bildireceğim. Aramızda anlaşmak için sessiz bir işaret bulalım. Ama düşman bunu hiç bilmesin. Bir teklifi olan var mı?
İşaret konusunda kimse bir teklif getirmeyince Tilki:
— Benim uzun ve gür kuyruğuma bakın. Kızıl olduğu için iyi görülür. Kuyruğumu bir mum gibi havaya diktiğim zaman, bilin ki durum iyiye gidiyor. Birden ona kadar sayacağım. On dediğim zaman, hep birlikte düşmana saldıracak ve onu darma duman edeceksiniz. Şayet kuyruğumu yere sarkıtırsam, herkes başının çaresine baksın, kaçabildiği kadar kaçsın. Çünkü bu işaret, hepimiz tehlikedeyiz demektir.
Kızböcekleri bu sözleri işittiler ve yapraktan yaprağa konarak gelip bütün duyduklarını bir bir Çahkuşuna anlattılar. O zaman Çalıkuşu: "Bu bizim için mükemmel bir bilgi" dedi ve ordusuna dönerek:
— Savaş alanında bulunan dostlarım ve siz bal arıları, eşek arıları, sivrisinekler, İğnelerinizi ve dişlerinizi iyi hazırlayın, bileyin. Sonra gidip düşmanın akıl hocası olan Tilki'nin yakınında, çiçekler ve otlar içine saklanın. İşaret vermek için kuyruğunu kaldırınca, ansızın saldırıp kuyruğunun altına yerleşin. Onun en nazik yeri kuyruğunun altıdır. İğnelerinizi ta kanı çıkıncaya kadar batırın. Görevinizi yaptıktan sonra, nöbeti öteki kuvvetlerimize bırakın.
O anda, ormanda sanki bir ölü sessizliği vardı. Ağaçlardaki bütün kuşlar büyük bir sessizlik içinde, ağaçsız alanda dikkatli ilerleyen tilkiyi gözleri ile takip ediyorlardı. Tilkinin elli adım kadar gerisinde, ordusu işaretini bekliyordu.
Tilki bu anın uygun olduğunu düşünerek, kuyruğunu kaldırır kaldırmaz, bir küme sivrisinek kuyruğunun altına yapıştı ve acı acı sokmaya başladılar. Tilki acıdan titredi. Ama yine de dişlerini sıkarak kuyruğunu havada tuttu.
Bir küme bal arısı, sivrisineklerin yerine nöbete girdiler. Onların iğneleri tilkinin canını iyice yaktı. "Ay! Ayr diye inledi" '"tilki. Korkunç bir acı çekiyordu. Kuyruğunu bir süre yere sarkıttı, sonra tekrar kaldırdı. Ormandaki hayvanların koşuşmaları toprağı tir tir titretiyordu. İyice yaklaşmışlardı. O zaman, korkunç eşekarılan saldırdılar; kuvvetli ve sağlam iğneleri ile Tilkinin öyle canını yaktılar ki, sonunda hayvan kuyruğunu yere sarkıtıp inleyerek kaçtı, canını zor kurtardı.
Bunu gören dört ayaklı hayvan ordusu bozguna uğrayıp geri döndü. Büyük bir karışıklık içinde kaçarlarken biribirlerini ezdiler. Kuşlar kanatlarını çırparak, gagaları ve pençeleri ile düşmana saldırdılar. Ne savaş oldu, dostlarım ne savaş! Görmeliydiniz! Çalıkuşunun ve ordusunun zaferini alkışlanmalıydınız!
Bütün çevre ülkelerde hala bu savaştan söz edilir. Sonunda herkes sevindi. Ama yavru çalıkuşlan sevinmediler. Babalarına şöyle dediler:
— Ayı gelip yuvamızın önünde bizden özür dilemedikçe ağzımıza bir lokma koymayız. Daha sözlerini yeni bitirmişlerdi ki, Ayının utana utana kanlar içinde, kuşlar arasında geldiğini gördüler.
Ayı büyük bir şaşkınlıkla içinde, yavru çahkuşlarından af diledi. O zaman bütün yavrular sevindiler. Yediler, içtiler ve tatlı tatlı cıvıldaşıp öteki kuşlarla birlikte sabaha dek eğlendiler.
(Grimm'den)

YAZAR

Pusula Egitim

Pusula Eğitim Makale Ekibi